Ik geef het niet graag toe, maar op 13 november, de dag van de grote regen in Oost-Nederland en West-Duitsland, was ik bang. Vertrouwend op mijn Volvo navigatiesysteem (duur en vanaf dag één verouderd) reed ik door de Achterhoek, een van de mooiste plekjes van Nederland.
Thuiskomen, geen probleem, dacht ik. Niets was minder waar, want het verschrikkelijke apparaat, afgesteld op de kortste route (want die zijn qua natuur het leukst), leidde mij plotseling op een weg met het bordje “Einde verharde weg”.
Ik had het moeten weten: stoppen en draaien. Maar nee, op ca 300 meter afstand zag ik het verkeer van een hoofdverkeersweg rijden en daar wilde ik naar toe……..
Ik heb tijdens mijn diensttijd in Hamburg o.a. een opleiding gehad als tankchauffeur en was toen (meer dan 30 jaar geleden) best in staat, om (met een rupsvoertuig) door alle ondoordringbare gebieden te rijden om de toenmalige vijand te weren, zonder vast te komen zitten. En, wat met een tank kan, kan met mijn 9 jaar oude Volvo V70 ook, dacht ik.
Mijn vrouw – nota bene opgegroeid in Friesland maar geboren in Eelde, op de grens tussen Drenthe en Groningen (wat zondermeer een moeilijke kruising oplevert) – zat naast mij bij deze enigszins waanzinnige poging en keek mij vol wantrouwen aan. Haar blik deed mij denken aan het moment dat ik, jaren geleden, met haar naar Florence ben gevlogen en de piloot toentertijd bij de landing op het allerlaatste moment besloot, om een doorstart te maken…….
Het feit dat u dit verhaal kunt lezen betekent, dat wij het hebben overleefd. Weliswaar leek mijn Volvo op een rijdende modderpool en kon ik door het glazen gedeelte van het schuifdak niet meer naar buiten kijken. Maar uiteraard was ik apetrots op mijn bestuurderskunst die het mogelijk maakte slingerend, maar zonder te stoppen door kuilen en waterplassen van zeker twintig centimeter diepte te rijden. Het is maar dat u het weet……