In deze reeks behandelen wij veel voorkomende mythen en legenden omtrent het Duitse
arbeidsrecht:
Heden de volgende stelling:
Geen werkgever mag minder dan het onderhandelde cao-loon betalen.
Heus wel! Het simpele bestaan van een cao-regeling betekent nog lang niet dat iedere werkgever zich hieraan dient te houden. In beginsel is het in Duitsland zo dat een cao-loon enkel dan van toepassing is, wanneer zowel werkgever als ook werknemer “tarifgebunden” zijn, d.w.z. de werkgever lid is van een werkgeversbond en de werknemer bij een vakbond is aangesloten. Om deze “Tarifbindung” te ontduiken, zijn sommige werkgevers geen lid van een bond. Vaak sluiten zulke bedrijven zogenaamde “Hausverträge” met de vakbonden af die voorrang genieten boven de algemene branche-cao’s, en het werkgevers mogelijk maken, om bijvoorbeeld in economisch moeilijke tijden lonen te betalen die onder het branchegemiddelde liggen. Als ondergrens fungeert hierbij het punt waarop een vergoeding dreigt in strijd te raken met de goede zeden. Aangezien algemeen geldende cao’s vooral in branches, waarin kleine bedrijven de dienst uitmaken en vakbondlidmaatschap eerder de uitzondering vormt, nauwelijks van toepassing zijn, is de toch al kontrovers gevoerde discussie over een wettelijk minimumloon de laatste maanden behoorlijk aangewakkerd.
Meer weten over arbeidsrecht in Duitsland? Neem contact op met Gisela Surmann, Anja Romijnders of Torsten Viebahn, Fachanwälte für Arbeitsrecht.
Eerdere onderwerpen
• Wie ontslagen wordt, heeft automatisch recht op een ontslagvergoeding (zie ook JND 02-2011)
• Ontslagvergoedingen moeten met het bedrag van de ww-uitkering (Arbeitslosengeld) (zie ook JND 03-2011)
• In economisch moeilijke tijden mogen bedrijven het salaris van hun werknemers inkorten (zie ook JND 04-2011)
• Pas na drie waarschuwingen kan de baas opzeggen (zie ook JND 05-2011)
• Afzien van een proeftijd beschermt tegen voortijdig ontslag (zie ook JND 06-2011)